Η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς δεν εξασφαλίζει καμιά «σταθερότητα»

 

Με τις εξελίξεις να επιβεβαιώνουν για μια ακόμα φορά ότι η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς δεν εξασφαλίζει καμιά «σταθερότητα» και «ασφάλεια» για το λαό, ξεκίνησε η βδομάδα που μας πέρασε. 


Οι σοβαρές εξελίξεις με επίκεντρο τα Ιμια δεν είναι μια «παραφωνία» σε ένα κατά τ' άλλα «ειδυλλιακό» περιβάλλον που εξασφαλίζει ο ρόλος «γεωστρατηγικού μεντεσέ» που έχει αναλάβει η Ελλάδα, με ευθύνη της αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού. 

Το αντίθετο ισχύει: Είναι μέρος της «κανονικότητας» αυτού του ρόλου, που περιλαμβάνει τις διαρκείς αμφισβητήσεις, το θεσμοθετημένο πια «γκριζάρισμα» στο Αιγαίο, την όξυνση των κινδύνων εμπλοκής σε «μεμονωμένα» ή γενικευμένα επεισόδια.
 

Κίνδυνοι εμπλοκής στα σύνορα

 

Αυτή η κατάσταση έχει υπόβαθρο: Τα επιχειρηματικά σχέδια στα Βαλκάνια, τους ανταγωνισμούς στην περιοχή για το μοίρασμα του ενεργειακού πλούτου, μέσα στους οποίους φιλοδοξεί να πρωταγωνιστήσει η ελληνική αστική τάξη, καθιστώντας την Ελλάδα «κόμβο». 

Είναι σχεδιασμοί που βάζουν φωτιά στην περιοχή, αναδιατάσσοντας συμμαχίες, υποδαυλίζοντας τους εθνικισμούς και τους αλυτρωτισμούς, τα σενάρια για αλλαγές στα σύνορα.

Στο ίδιο πλαίσιο «τρέχουν» οι διευθετήσεις στα Δυτικά Βαλκάνια, με έναν από τους σημαντικότερους κρίκους για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» της περιοχής τη συμφωνία που θα ανοίξει το δρόμο για τη γρήγορη ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ αρχικά, και κατόπιν στην ΕΕ. 

Γι' αυτό, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να επιμένουν να βλέπουν τη «μεγάλη εικόνα» και να απορρίπτουν τη βολική προπαγάνδα που φορτώνει περιστατικά όπως αυτό στα Ιμια στην «τουρκική νευρικότητα» ή στις «επικοινωνιακές ανάγκες» του Ερντογάν. 

Τα κομμάτια του γεωπολιτικού παζλ δένουν μεταξύ τους μόνο αν εστιάσει κανείς στους «διεμβολισμούς» των επιχειρηματικών ομίλων για τη μοιρασιά του ενεργειακού πλούτου, στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που αντιπαρατίθενται με αυτά άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων και ισχυρών καπιταλιστικών κρατών (π.χ. Ρωσία, Κίνα) κ.λπ.

Ο λαός λοιπόν έχει κάθε λόγο, όσο περισσότερο η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα τον καθησυχάζουν για τα οφέλη από τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, τόσο περισσότερο να ανησυχεί και να αντιπαλεύει την εμπλοκή στους θανάσιμους σχεδιασμούς. 

Να έχει καθαρό ότι αυτοί οι κίνδυνοι στους οποίους σέρνεται, με ευθύνη της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, αποτελούν την άλλη όψη της αντεργατικής πολιτικής που εφαρμόζεται. Και οι δύο όψεις αυτής της πολιτικής, εσωτερική και εξωτερική, έχουν οδηγό τους την υπεράσπιση του καπιταλιστικού κέρδους, τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας, την αναβάθμιση της αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή.

Θυσίες διαρκείας στο εσωτερικό

 

Στην ίδια στρατηγική εντάσσονται οι θυσίες διαρκείας που υφίστανται η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, οι οποίες δεν έχουν ορίζοντα λήξης, παρά την προπαγάνδα της κυβέρνησης ότι το καλοκαίρι του 2018 ολοκληρώνεται η «μνημονιακή περίοδος» και αρχίζει η «μεταμνημονιακή». 

Το ότι αυτό για την εργατική τάξη δεν σημαίνει καμιά ανακούφιση από όσα της φόρτωσαν σχεδόν μια δεκαετία τώρα, φροντίζουν να το κάνουν καθαρό κάθε τόσο η κυβέρνηση, ο ΣΕΒ και όλοι οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί. 

Αλλωστε, ακόμα και τώρα που όπως λέει η κυβέρνηση «είμαστε μια ανάσα» πριν από την «έξοδο», η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από νέα μέτρα που θα ληφθούν στο πλαίσιο της 4ης «αξιολόγησης», αλλά και την «ωρίμανση» μέτρων που είναι νομοθετημένα και παίρνουν τη σειρά τους για να εφαρμοστούν «μεταμνημονιακά». 

Η κυβέρνηση μάλιστα δεσμεύεται ότι με κάθε τρόπο θα συνεχιστούν οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, προετοιμάζοντας το «δικό της» πρόγραμμα, δηλαδή το αντιλαϊκό πακέτο, που προφανώς θα αποτελεί και το «εξιτήριο» στις αγορές χρήματος για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Κι αν στις κρίσιμες εξελίξεις σε Αιγαίο, Βαλκάνια και Μεσόγειο το «καρότο» της κυβέρνησης είναι η «ασφάλεια» που προσφέρει η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, στο εσωτερικό μέτωπο το «καρότο» είναι η προσμονή της καπιταλιστικής ανάκαμψης. 

Είναι καθαρό ότι η αστική τάξη θα αξιοποιήσει κάθε πρόσφορο μέσο για να καταστήσει τους εργαζόμενους ενεργούς υποστηρικτές της πολιτικής που τους τσακίζει. Αυτό φάνηκε και στη φιέστα που πραγματοποίησαν ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, ο ΣΕΒ και η κυβέρνηση την περασμένη Τετάρτη, με θέμα το «αναπτυξιακό σχέδιο» της χώρας. 

Η κυβέρνηση και οι «κοινωνικοί εταίροι», πλήρως ευθυγραμμισμένοι, βαρούν «μια στο καρφί και μια στο πέταλο»: Στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων, προσέλκυση επενδύσεων, βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, αποκατάσταση του ρόλου των τραπεζών κ.λπ. 

Δηλαδή, για τους εργαζόμενους: Στον πάτο οι μισθοί και τα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα, δουλειές - λάστιχο, ένταση των πλειστηριασμών κ.ά.

Με καταμερισμένους ρόλους ξεδιπλώνουν την επίθεση

 

Τα παραπάνω συνθέτουν την «κανονικότητα» του κεφαλαίου, και το πιο χαρακτηριστικό είναι ότι την ίδια στιγμή που σχεδιάζουν την εξασφάλιση των κερδών του, με μοιρασμένους ρόλους συκοφαντούν, υπονομεύουν, βάζουν κάθε είδους εμπόδια στην οργανωμένη εργατική - λαϊκή πάλη, δείχνοντας τι είναι αυτό που πραγματικά τους ενοχλεί. 

Η κυβέρνηση ψήφισε το νόμο για την παρεμπόδιση της απεργιακής μάχης και ταυτόχρονα εξαπέλυσε κύμα επίθεσης στις ταξικές δυνάμεις, που είναι στην πρώτη γραμμή, αντιπαλεύοντας τη βάρβαρη πολιτική της. ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, συνολικά ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, έχει συγκροτήσει αντιαπεργιακό μπλοκ, απορρίπτοντας κάθε πρόταση του ΠΑΜΕ για οργάνωση της αντίστασης και της διεκδίκησης των εργαζομένων, ενώ επιστρατεύουν και επιχειρήματα περί «χρεοκοπίας» της μορφής της απεργίας. 

Η εργοδοσία παίρνει τη σκυτάλη, επιχειρώντας με όλα τα μέσα να χτυπήσει το εργατικό κίνημα, εντείνοντας τον αυταρχισμό στους χώρους δουλειάς, απολύοντας πρωτοπόρους εργάτες, βάζοντας εμπόδια στην οργάνωση της πάλης, με σκοπό να επικρατήσει «σιγή νεκροταφείου».

Κοντά σ' αυτά, αξιοποιούνται και κάθε είδους εξελίξεις για να επισπευστούν μια σειρά σχεδιασμοί σε επιχειρηματικό - πολιτικό, ακόμα και γεωπολιτικό επίπεδο, όπως συμβαίνει με την υπόθεση «Novartis». 

Η σαπίλα που αναδίνεται επιστρατεύεται από την κυβέρνηση τόσο για την αθώωσή της, όσο και για το «ξέπλυμα» συνολικά του συστήματος, προπαγανδίζοντας ότι τελικά δεν φταίει το κυνήγι του κέρδους από όλους τους καπιταλιστές, αλλά το κυνήγι της μίζας από μερικούς πολιτικούς για την αθλιότητα που ζουν οι εργαζόμενοι.

Αξιοποιώντας την πείρα μας

 

Η πείρα που έχει αποκτήσει ένα κομμάτι των εργαζομένων είναι σημαντική, ειδικά το τελευταίο διάστημα, και ο «Ριζοσπάστης» συνεχίζει σ' αυτό το φύλλο την προσπάθεια να φωτίσει ορισμένες πλευρές της. 

Συμπεράσματα που προκύπτουν από τις μεγάλες ταξικές μάχες πρέπει να «κατατεθούν» ξανά στην πάλη, να συμβάλουν στα νέα βήματα που πρέπει να μετρηθούν για την ανασύνταξη του κινήματος, για να δώσουν νέα ώθηση. 

Το επόμενο διάστημα θα ξεδιπλωθούν σημαντικοί αγώνες, με αιχμή τη διεκδίκηση Συλλογικών Συμβάσεων, την εναντίωση στη γενίκευση των πλειστηριασμών, την πάλη ενάντια στην ένταση του κρατικού αυταρχισμού και της εργοδοτικής αυθαιρεσίας. 

Για όλα αυτά τα ζητήματα, οι κομμουνιστές θα βρεθούν στην πρώτη γραμμή, οξύνοντας την αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, την εργοδοσία και τους συνδικαλιστές τους.
Σταθμό επίσης θα αποτελέσουν οι μεγάλες συγκεντρώσεις που διοργανώνει το ΚΚΕ στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και την εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτούς. 

Σε μια περίοδο που αυτοί οι σχεδιασμοί όλο και περισσότερο μυρίζουν μπαρούτι, οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, η νεολαία έχουν κάθε λόγο να συμμετάσχουν μαζικά, να στείλουν το μήνυμα της διεξόδου από το φαύλο κύκλο ιμπεριαλιστικού πολέμου και «ειρήνης» με το πιστόλι στον κρόταφο. 

Να δυναμώσουν την πάλη για να διώξουν τους ιμπεριαλιστές από την περιοχή, για την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης και των πολέμων.



ΠΗΓΗ. ΡΙΖΟΣΠΑΤΗΣ